In de vorige blog vertelde ik een lichtvoetig voorbeeld over de inclusieve kracht van waarderen. Met als thema: het doen met wat er is, in het hier en nu.
In deze blog laat ik het licht schijnen op een ander fenomeen: elkaar volledig serieus nemen.
Ik ben gezegend met drie kinderen: twee meisjes en een jongen. Onze jongste, Bas, een jongeman, heeft nogal wat obstakels in het leven te overwinnen. Ook zijn schoolloopbaan was op zijn zachts gezegd nogal hobbelig. Maar gelukkig kwam Frans op zijn weg. Frans is leerkracht/begeleider binnen het Voortgezet Speciaal Onderwijs. Hij begeleidt jongeren in een traject op weg naar dagbesteding, werk of vervolgonderwijs. Jongens en meisjes die niet goed gedijen in een klas met een voorgestructureerd programma kunnen hier hun eigen leerweg vormgeven.
Aan het begin van de middelbare school was Bas ervan overtuigd dat hij niks zou leren, dus dat hij er ook niet aan hoefde te beginnen. Hij had het geluk Frans tegen te komen. Wij hadden al ontdekt dat het hielp als we hem volledig serieus namen in alles wat hij zei over leren. Ook Frans vond dat een goed idee, en hij sprak met onze zoon af dat hij naar school mocht komen, iedere dag, en welkom was. En als hij wist wat hij wilde leren, dan moest hij het maar zeggen. Bovendien was het motto: iedere dag een nieuwe kans: dus als er eens een keer iets niet lukte, kon het de volgende dag misschien wel lukken.
Zo begon het. Onze zoon ging naar school. Niet altijd op tijd, niet elke dag, maar hij ging.
Met leerplicht maakten we afspraken over deze strategie en kregen – wonder boven wonder – leerplichtontheffing voor de helft van de schooltijd. Bas deed soms iets, soms niets. Hij was wel op school en we merkten dat hij in de wandelgangen toch veel kennis opdeed. Ook mocht hij vaak leren via de computer en zocht hij zelf van alles op, zodat hij ons steeds verraste met zijn kennis: van klassieke muziek tot techniek, van topografie tot astronomie, van Nederlands tot Japans. En hij had goede gesprekken met Frans.
Het duurde ongeveer anderhalf jaar. Wat hebben we vaak wakker gelegen. Is dit wel de goede manier? Gaat dit iets opleveren? Moet hij toch niet af en toe een schop onder de kont? Moeten we in gesprek met Frans?
Gelukkig hielden we vol en kwam Bas uiteindelijk met de wens dat hij ook van school wilde met certificaten. Met verlengde gedeeltelijke leerplicht lukte het hem om een startkwalificatie te halen. Als een speer. Engels, Nederlands en rekenen. Aan het eind van zijn schoolloopbaan mocht ook voor hem de vlag uit en kreeg hij een diploma-uitreiking.
Inmiddels is hij 21 en van plan om via staatsexamens een volledig diploma te gaan halen. In zijn eigen tempo. Daarnaast heeft hij beschermd werk in een multi-media bedrijf. En, het belangrijkste, hij heeft het daar goed.
Een heel andere uitkomst dan menig docent, orthopedagoog en begeleider ons geschetst had. De kracht van waarderen heeft ervoor gezorgd dat ook hij nog steeds mag meedoen.
Met dank aan Frans. Wat een topper.