In deze eerste blog laat ik het licht schijnen op:
‘het doen met wat er is, in het hier en nu’.
Een ongelukje in het zwembad
Soms heb je van die voorvallen in je leven die je nooit meer vergeet. Onderstaande gebeurtenis komt weer in me op als ik nadenk over de kracht van waarderen in het onderwijs. Het betreft een herinnering aan juffrouw Elly: een topper en leerkracht van groep 1 en 2.
Het was zomer en ik was met mijn oudste dochter Margot – toen 4 jaar – naar een zwembad. Zo een met van die schuimrubberen speeldingen in het water. Op een goed moment wilde Margot op een mat klimmen maar het lukte niet. Ik zat er al op en zij riep: “mama, help!”. Met haar linkerhand greep ze zich vast aan de mat en aan haar uitgestoken rechterarmpje trok ik haar erop. Dit bleek hulp die ik beter anders had kunnen geven want de hele verdere middag klaagde ze over pijn in haar schouder. Toen ze naar bed ging, was het nog niet over en kon ze niet goed liggen.
Mitella
Wij naar de EHBO en ja hoor: ze had haar rechter! schouder uit de kom en ja hoor: ze is rechts. Ik kreeg meteen een vorsende blik van de verpleegkundige en ik schaamde me dood als ouder. Gelukkig bleek ons verhaal geloofwaardig genoeg voor de pleeg. Het euvel was snel verholpen, en de pijn was meteen over. Maar ze moest wel met haar arm in een mitella.
Juf Elly
De volgende dag bracht ik haar schuldbewust met een mitella om haar arm naar school. Bij binnenkomst zei juf Elly: “maar meiske, wat heb jij nou?” en kon mijn lieverd haar verhaal vertellen. Nou, zei juffrouw Elly – zonder vorsende blik – daar moeten we dan vandaag maar iets op verzinnen, zodat je toch mee kan doen.
Ik was benieuwd hoe de dag zou verlopen en keerde met een klein beetje buikpijn naar huis. Blij dat het tijd was, stond ik haar ’s middags op het schoolplein op te wachten. Wat schetste mijn verbazing toen ze opgetogen naar buiten kwam huppelen. “ Mama, kom eens kijken wat we gedaan hebben, kom mee naar binnen!”
Inclusie in de klas
Bij binnenkomst in de klas zag ik alle tafels en stoelen aan de kant staan en een grote rol behangpapier uitgerold op de vloer liggen. Daar was een gezamenlijk kunstwerk van gemaakt met verf.
“Ik heb wel vieze voeten mama, want we gingen schilderen met de voeten!”
En juf Elly zei: “ja, schilderen stond op het programma, en ik dacht: als Margot het moet doen met een handicap, dan moeten we dat maar allemaal doen. We hebben reuze lol gehad”.
Lintje
Juf Elly verdient een lintje want ze zorgde ervoor dat mijn dochter die dag erbij hoorde, zelfs een ‘voorbeeld’ was. Ze zorgde ervoor dat ik me niet meer schuldig voelde en dat de hele klas ervaren heeft wat de inclusieve kracht van waarderen is.